De militair in kwestie werd na te zijn gerepatrieerd op medische gronden, alsnog verplicht om terug te gaan op uitzending. Hij wilde niet en alle artsen en maatschappelijk werkers gaven negatieve adviezen af. Ondanks dat alle seinen dus op rood stonden, werd de militair toch door de leiding gedwongen om weer terug te gaan op uitzending en liep het, zoals was te voorspellen, helemaal fout.
Toen de militair weer problemen kreeg en daarbij ook verbaal uit zijn dak ging, werd er strafrechtelijk aangifte tegen hem gedaan wegens belediging. Daarna werd hij overigens definitief gerepatrieerd. De hele familie was vol onbegrip over zoveel lompigheid en gebrek aan empathie.
De militaire politierechter hoorde het allemaal aan en volgde de officier van justitie uiteindelijk in een eis van schuldigverklaring zonder strafoplegging. Waarbij de officier van justitie overigens nog aangaf zelf te hebben gediend en dat hij uitermate verbaasd was over wat hij hoorde, maar toch concludeerde dat de militair het niet had mogen roepen. Typisch een officier van justitie om dan toch tot een veroordeling te willen komen.
Aangezien de militair zelf geen enkele blaam trof en defensie feitelijk verantwoordelijk is voor deze puinhoop, heb ik nog getracht om hem helemaal zonder kleerscheuren weg te krijgen (AVAS). Dat lukte niet, maar een rechterlijk pardon is ook mooi!
Reeds eerder schreef ik over deze zaak, die bij mij als oud-beroepsmilitair een gevoelige snaar raakt. Militairen met een psychische aandoening ‘gewoon’ als oud vuil ontslaan, dat hoort niet. Wat speelde hier ook al weer?
Het betreft hier de zaak van een officier die van hoger hand te horen kreeg dat hij de eer aan zichzelf moest houden en zelf ontslag moest vragen. Hij kreeg daarvoor 24 uur!
De militair functioneerde op enig moment niet meer, maar ploeterde als een goed militair betaamt, gewoon door. Er waren op de werkvloer al 7 mensen die zich ziek hadden gemeld, maar hij wilde de toko draaiende houden. Hij lichtte zijn commandant ook nog in dat hij het niet meer trok en bang was om fouten te gaan maken.
Toen het ook daadwerkelijk financieel fout ging, waste iedereen zijn handen in onschuld. De commandant (en de arts!), iedereen liet hem vallen en verweten hem enkel dat er fouten waren gemaakt en dat er aangifte bij de marechaussee werd gedaan. Dat hij er geestelijk en lichamelijk helemaal doorheen zat, werd simpelweg genegeerd. Kwam er iemand op het idee om te kijken hoe het persoonlijk met hem ging? Natuurlijk niet. Werd hij medisch (MGGZ) geholpen? Nee, want hij zou toch de dienst uit gaan.
De aangifte van defensie was inmiddels door tussenkomst van het OM-Arnhem de prullenbak ingegaan.
Hier zie je goed dat onbeperkte loyaliteit van militairen, – volstrekt – misplaatst kan zijn. Er is kennelijk geen tijd en geen ruimte meer voor enige bezinning hoe een militair tot zijn daden komt of is gekomen. De stekker gaat er gewoon uit. Degenen die zich overigens ziek hadden gemeld, zijn allemaal nog in dienst!
Het eerste ontslag werd door de rechtbank Den Haag vernietigd, daarmee was de man weer in dienst, maar hij werd wel gelijk geschorst. Van zijn collega’s vernam hij dat door de leiding werd aangegeven dat hij nooit meer terug zou komen. Vervolgens werd hij daadwerkelijk weer door defensie ontslagen en is dat ontslag door de rechtbank Den Haag – niet – vernietigd.
De rechtbank vond namelijk dat de militair niet kon bewijzen dat hij op het moment van ontslag psychisch niet doorhad wat er gebeurde. Omdat de militair inmiddels onder psychische behandeling stond en zijn (civiele) behandelaar vond dat het niet verstandig was om de zitting bij te wonen, was de militair niet bij de uiteindelijke zitting. Zijn vrouw trok het inmiddels ook niet meer en had ook hulp gezocht en was er dus eveneens niet meer bij.
Ter zitting waren enkel nog ondergetekende, de jurist van defensie en de rechter. Bizar was dat zowel de rechter als de jurist van defensie de zitting bijna ‘grappend’ afdeden. Zonder enig gevoel voor gêne of empathie. Met gekromde tenen en plaatsvervangende schaamte nam ik het maar waar.
Volgens defensie en de rechtbank mankeerde deze militair dus feitelijk niets, maar inmiddels wordt de man buiten defensie (wel) behandeld en is hij voor 80 % afgekeurd!!!
Inmiddels loopt het hoger beroep. Hopelijk is daar meer fatsoen te verwachten!
Soms moet je constateren dat aan inlichtingendiensten simpelweg een onmogelijke opdracht wordt gegeven. Eerder schreef ik dat er wel bevriende landen zijn, maar geen bevriende inlichtingendiensten. Iedereen controleert liever de ander. Dat is altijd al zo geweest. De Amerikanen hebben een passend gezegde; ” in God we trust, all others we monitor”.
Voor de Bühne wordt volgehouden dat er controle is. Bedreigingsniveau ‘whatever’, maar feit blijft dat alle (door militairen) zwaar bevochten democratische vrijheden na iedere aanslag met het grootste gemak worden ingeleverd. Alle offers van militairen en hun families ten spijt. Ik zie de achtergebleven puinhopen.
De grootste denkfout die volgens mij wordt gemaakt is te denken dat de ‘vijand’ een stel domme sukkels zijn die kunnen worden bestreden met louter technologie. Uit (bijna) alle aanslagen blijkt dat die technologie kennelijk simpel is te omzeilen en alles toch zeer goed lijkt te zijn voorbereid.
Je gebruikt dus simpelweg geen telefoon/computer of andere gegevensdragers die een technisch spoor achterlaten. Daarom was bijvoorbeeld Bondskanselier Angela Merkel wel af te luisteren! Als je echter uit het stenentijdperk komt, dan wel daar weer heen wilt, dan is het aanpassen om niet te kunnen worden getraceerd, eigenlijk helemaal niet zo moeilijk.
Ook uit meerdere strafzaken blijkt inmiddels dat die technische gegevens helemaal niet zo ‘hard’ zijn als iedereen moet geloven. Zo wordt aangenomen dat het imeinummer van een mobiele telefoon uniek zou zijn. Dat is niet waar. U kunt overigens op die veronderstelling (als defensiemedewerker) wel met het grootste gemak worden veroordeeld en/of ontslagen. Het zelfde geldt voor een IP nummer van een computer/telefoon etc. Ook dat is geen uniek nummer. Het is dus ook nog eens allemaal digitale schijn.
Het is fascinerend om te zien dat medewerkers van inlichtingendiensten zelf net zo handelen als zij niet willen worden ‘gezien’ of ‘afgeluisterd’. Ook bij hen gaat bij een afspraak de accu uit de telefoon.
Het in die ‘wereld’ verzamelen en uitfilteren van bruikbare gegevens blijkt dus schier onmogelijk te zijn. De poging om het toch te doen is een directe aanslag op de bovengenoemde zwaar bevochten vrijheden en daardoor uiterst onwenselijk.
Het gemak waarmee het toch gebeurt, doet geen enkel recht aan de gebrachte offers. De stranden van Omaha Beach kleurden rood met het bloed van militairen en niet van politici. Ooit sliep ik bijna op dat strand en bij eb zie je de overblijfselen van roestige landingsvoertuigen nog uit het zand steken. De geleden paniek/pijn/dood en verderf hing die avond als een donkere mist over het strand en greep mij bij de strot. Het was zo tastbaar, dat het mij tot op de dag van vandaag bij blijft.
Dat maakt mij ook zo fel als ik een militair met PTSS verdedig, die psychisch, sociaal en financieel helemaal aan de grond zit (waarbij ook zijn familie meelijdt), terwijl intussen aan de andere kant een jurist van defensie lachend de zaak met de rechter zit te bespreken. Alle mooie gedragsregels van defensie ten spijt, je zou hem zo in een bus naar Omaha Beach sturen. Zo ongelofelijk respectloos!
Army Sgt Major Robert Blatnik returns to Omaha Beach, Normandy France (credit: Doug Dunbar/KTVT/KTXA)
Vrijheden komen te voet en gaan te paard, maar zijn nooit vanzelfsprekend. Ze zijn altijd zwaar bevochten. Hoe je dat doet? Vraag dat maar aan sergeant-majoor Blatnik.
Na een gewonnen rechtszaak voor een officier met PTSS, waarbij het ontslag door de bestuursrechter werd teruggedraaid en defensie niet in hoger beroep ging, is de officier wederom ontslagen. Tussen de uitkomst van een (opnieuw) gehouden COA en het ontslag zat – 1 – week! Zoek het maar uit.
Nog vreemder is het dat hij net het bericht had gekregen dat de eerdere intrekking van zijn KB was teruggedraaid.
Ondanks dat defensie weet dat er bij de man sprake is van zware psychische problemen (en PTSS) en hij daarvoor wordt behandeld, zet defensie hem simpelweg weer bij het grof vuil. Deze officier kan, omdat hij ziek is,simpelweg niet werken. Hij is daar niet toe in staat. Hij heeft een gezin met kleine kinderen en zijn vrouw draait zo langzamerhand ook door.
Omdat de problemen zichtbaar aan de horizon prijken, is de marechaussee ingeschakeld tegen de luitenant-kolonel die maar blijft doordrammen op ontslag. Niemand bij defensie kan nu nog zeggen dat ze niet zijn gewaarschuwd als het fout gaat.
Overigens lapt defensie alle regels zelf wel aan haar laars door de man geen achterstallig salaris uit te keren, niet de Wet verbetering poortwachter (zoals opgenomen in het Amar) toe te passen etc. etc. Maar ja, regels zijn (blijkbaar) alleen voor sukkels…
Zoals ik eerder schreef, werd na een gewonnen rechtszaak voor een officier met PTSS, het ontslag door de bestuursrechter teruggedraaid. Strafrechtelijk ging de aangifte van zijn commandant bij de marechaussee ook de vuilnisbak in. Inmiddels wordt er een voorschot op zijn wedde uitbetaald, maar wil defensie, lees zijn commandant, de achterstallige wedde niet laten uitbetalen. Daarbij wordt op allerlei oneigenlijke wijzen getraineerd en gechicaneerd. Blijkbaar met maar 1 doel: Gaat de ernstig zieke, (suïcidale) officier er niet psychisch aan onderdoor, dan in ieder geval financieel. Maar hangen zal hij..!
Inmiddels blijkt dat er op de werkvloer door de commandant al is aangegeven dat de militair hoe dan ook ontslagen gaat worden en wel binnen twee maanden!
Alle artsen en hulpverleners staan inmiddels met stomheid geslagen aan de zijkant toe te kijken hoe de militair door zijn commandant wordt gemangeld en psychisch (verder) de vernieling in wordt geholpen. De IGK en IMG die waren ingeschakeld kunnen kennelijk eveneens niets anders dan machteloos toekijken hoe het leven van een zieke militair en zijn gezin wordt verwoest.
Afgezien van vorenstaande, los van de Gedragscode Defensie uit 2007, welke kennelijk niet van toepassing is voor militairen met de rang van luitenant-kolonel, los van normaal menselijk handelen in de zin van hoe ga ik met een suïcidale militair met PTSS om, tart de wijze waarop deze militair en zijn gezin met jonge kinderen wordt behandeld, ieder, maar dan ook ieder gevoel voor fatsoen.
Leiding geven, je moet het inderdaad maar kunnen…
Nu ook de echtgenote psychisch in de problemen is geraakt en het hele gezin direct wordt geraakt door genoemd gedrag van de commandant, is een tuchtrechtelijke klacht ingediend bij de leidinggevende van deze commandant. Nu kijken of de strepen en sterren van deze generaal er niet op zijn komen waaien…
Ondertussen gaat het treiteren gewoon door en is de militair inmiddels geschorst en met 1/3 gekort op zijn wedde.
Af en toe denk ik dat op een vliegveld alles veel te goed en overdreven is beveiligd. Op ieder vliegveld moet je 100 keer je instapkaart en paspoort laten zien en alles moet door de scanner.
Dit weekend was ik met vrienden naar Berlijn en vloog vanaf vliegveld Rotterdam/Den Haag naar vliegveld Tegel/Berlijn. Op de heenreis professioneel door de Nederlandse controle/marechaussee. Op de terugweg moest ik door de soortgelijke Duitse beveiliging.
Omdat het maar een klein vliegveld is en het vliegtuig vertraging had, is nog een van de vrienden Bockwurst gaan halen en zelfs die worsten moesten door de scanner. (zie foto)
Intussen bleek dat er ondanks alle beveiliging toch iemand aan boord was geglipt! Vervolgens werd de man uit het vliegtuig gehaald en moest iedereen zijn eigen bagage uit de bagagerekken/bakken halen en opnieuw aanwijzen.
Aangekomen in Rotterdam heb ik toch maar even een dienstdoende marechaussee aangeschoten en gewezen op de verstekeling in Berlijn aan boord van een Nederlands vliegtuig. Hij had het niet vanuit Duitsland doorgekregen. Lijkt mij toch iets om aan de Nederlandse collega’s te melden?
Soms kun je misschien beter maar niet weten wat er allemaal fout gaat…
Omdat ik weet dat veel (oud) defensiepersoneel een zwak voor oude Landrovers en andere 4-wiel aangedreven voertuigen hebben en zich inmiddels meerdere mensen bij mij hebben gemeld met vergelijkbare problemen met de RDW, is het misschien goed om nog te vertellen dat deze zaak goed is afgelopen.
Enige tijd geleden schreef ik dat de RDW de eigenaar van een oldtimer van het merk Landrover, beschuldigde van fraude en een zogenaamd PAT onderzoek opstartte. Een onderzoek door het Permanente Auto Team van de RDW en Politie.
Dit kwam omdat een medewerker van de RDW de auto tijdens een keuring ‘te mooi’ had gevonden. Je kunt het bijna niet verzinnen, maar de eigenaar zat met de gebakken peren en was maanden zijn kenteken kwijt. De man had net zijn auto voor veel geld minutieus gerestaureerd.
Het betrof hier een volledig gedocumenteerde restauratie met meerdere taxatierapporten, die ook nog aan de bewuste RDW medewerker waren getoond. Het mocht allemaal niet baten.
Het PAT team van de RDW en politie gaven echter aan dat door het verwijderen van het type plaatje niet meer met zekerheid was vast te stellen of het typeplaatje op de carrosserie – nog – van dezelfde auto afkomstig was. Begrijpt u het nog? Het is daarmee volstrekt onduidelijk wie in dit PAT team nu eigenlijk wat onderzoekt! Zeker nu de politie geen proces-verbaal opmaakt en de eigenaar niet bij het onderzoek mag zijn!
Zoals eerder aangegeven, zegt het typeplaatje namelijk helemaal niets over het kenteken van de auto, omdat het chassisnummer gewoon op het chassis is ingeslagen en alleen dit nummer op het kenteken wordt genoemd ter identificatie.
Ook de bestuursrechter hoorde het verhaal van de RDW met verbazing aan en verklaarde het beroep vervolgens gegrond. De eigenaar van de auto met het bewuste typeplaatje kan in ieder geval weer van zijn auto genieten.
Na een gewonnen rechtszaak voor een officier met PTSS, waarbij het ontslag door de bestuursrechter werd teruggedraaid, duurde het toch nog bijna 10 weken voordat defensie weer overging tot het betalen van wedde.
Waar je bij een vastgestelde PTSS de nadruk op herstel zou willen zien, krijg ik als advocaat toch altijd een negatief gevoel als er weer eindeloos wordt gewacht en getraineerd. Als oud-militair blijft dat aan mij knagen, omdat het namelijk geen enkel redelijk doel dient. Zeker niet als ik het gezin van die militair steeds dieper in de put zie belanden.
Daarbij wordt vaak onderschat wat voor (psychische) gevolgen het ook voor de echtgenote en de kinderen thuis heeft.
Ook hier is de zaak overigens nog niet afgelopen, omdat het restant van de wedde over de periode waarin de militair onterecht was ontslagen, nog moet worden uitgekeerd en defensie moeilijk doet. Onbegrijpelijk als je bedenkt dat de betrokken militair eigenlijk (psychisch) ziek is en zijn vrouw inmiddels ook onder behandeling staat!
De echtgenote van een in Duitsland geplaatste militair, had vanwege haar gevoel van onveiligheid tegen agressieve straathonden, samen met een vriendin in een winkel in Duitsland een (heel) klein spuitbusje met pepperspray o.i.d. gekocht. Het stond daarbij niet echt duidelijk op de sticker van het busje.
Toen zij op vakantie gingen, vlogen zij eerst naar Nederland en zouden daarna doorvliegen naar de vakantiebestemming. Het spuitbusje zat in haar tas en bij de controle vond de marechaussee het busje en hield haar aan wegens overtreding van de Wet Wapens en Munitie. Zij had er nooit bij nagedacht dat het in Nederland wel verboden is.
In Duitsland is het overal verkrijgbaar en niet strafbaar, maar in Nederland is het een ‘wapen’. Een veroordeling staat dus niet echt leuk op het cv en kan ook allerlei andere nare gevolgen hebben. Ik kreeg het verzoek van haar man om haar bijstand te verlenen toen zij was gedagvaard om bij de politierechter te verschijnen.
Nadat het strafdossier was opgevraagd, bleek in het strafdossier dat niet duidelijk was wat er nu precies was aangetroffen. Pepperspray of een soort gas? Er was verder geen onderzoek naar gedaan.
Hoewel de Wet Wapens en Munitie in dit specifieke geval niet aangeeft dat er sprake moet zijn van opzet, wordt dit wel in de toelichting op deze wet aangegeven. De politierechter begreep dat deze vrouw geen enkele opzet had gehad anders dan zich tegen agressieve honden verdedigen. Daarnaast is het natuurlijk wel vreemd dat Nederland zo spastisch doet over pepperspray, terwijl alle omringende landen daar kennelijk anders over denken.
Het lijkt soms wel alsof je in Nederland alleen nog – boe – mag roepen. Als je weet dat er in het weekend een (1) politieauto beschikbaar is in de kop van Noord Holland, dan weet je in ieder geval dat je niet op de politie hoeft te wachten…
De politierechter volgde mijn verweer dat er niet was gecontroleerd wat er eigenlijk precies in het spuitbusje had gezeten en derhalve niet met zekerheid kon worden gesteld en bewezen dat er iets strafbaars was aangetroffen. Als je het niet kunt bewijzen, dan dient de rechter vrij te spreken en dat gebeurde tot grote opluchting van de familie ook.
Ook oud-mariniers lopen soms tegen een probleempje aan. Deze oud-marinier had een stiefdochter ter verantwoording geroepen. Zij had namelijk naaktfoto’s op het internet gezet voor haar vriendje en hij had vervolgens haar vriendje, – iets – te hardhandig, de straat op gegooid. Daarnaast had hij de school ingeschakeld om te bemiddelen tussen de families.
Omdat hij een schoon ‘strafblad’ had en zijn stiefdochter eigenlijk alleen maar had willen beschermen, werd hij niet gelijk gedagvaard voor de politierechter, maar voor een zogenaamde TOM zitting (Taakstraf Openbaar Ministerie) uitgenodigd. U krijgt dan een taakstraf aangeboden. Hoewel het op zich een vrij informeel gesprek is, wilde hij toch graag dat ik meeging. Hij was bang dat hij dicht zou slaan…
Tijdens het gesprek met de (vrouwelijke) officier van justitie werd mij duidelijk dat zij ook dochters had en de reactie als moeder eigenlijk wel begreep. Door vervolgens aan te geven dat hij wellicht impulsief was geweest en ook de vriend – iets – (…) te hard op straat had gezet, had hij daarentegen weer goed gehandeld door de school in te schakelen.
Hiermee kon ik de officier net het zetje geven om de zaak af te doen met een voorwaardelijk sepot. Dat wil zeggen dat er geen straf wordt opgelegd, tenzij je binnen (meestal) twee jaar weer in de fout gaat.
