Militair met psychische aandoening krijgt rechterlijk pardon in strafzaak!

Militair met psychische aandoening krijgt rechterlijk pardon in strafzaak!

De militair in kwestie werd na te zijn gerepatrieerd op medische gronden, alsnog verplicht om terug te gaan op uitzending. Hij wilde niet en alle artsen en maatschappelijk werkers gaven negatieve adviezen af. Ondanks dat alle seinen dus op rood stonden, werd de militair toch door de leiding gedwongen om weer terug te gaan op uitzending en liep het, zoals was te voorspellen, helemaal fout.

Toen de militair weer problemen kreeg en daarbij ook verbaal uit zijn dak ging, werd er strafrechtelijk aangifte tegen hem gedaan wegens belediging. Daarna werd hij overigens definitief gerepatrieerd. De hele familie was vol onbegrip over zoveel lompigheid en gebrek aan empathie.

De militaire politierechter hoorde het allemaal aan en volgde de officier van justitie uiteindelijk in een eis van schuldigverklaring zonder strafoplegging. Waarbij de officier van justitie overigens nog aangaf zelf te hebben gediend en dat hij uitermate verbaasd was over wat hij hoorde, maar toch concludeerde dat de militair het niet had mogen roepen. Typisch een officier van justitie om dan toch tot een veroordeling te willen komen.

Aangezien de militair zelf geen enkele blaam trof en defensie feitelijk verantwoordelijk is voor deze puinhoop, heb ik nog getracht om hem helemaal zonder kleerscheuren weg te krijgen (AVAS). Dat lukte niet, maar een rechterlijk pardon is ook mooi!

U bent geïnformeerd en gewaarschuwd!

De Defensieadvocaat

Militair na te zijn ontslagen weer terug in dienst bij defensie en daarna weer ontslagen (Deel IV)

Militair na te zijn ontslagen weer terug in dienst bij defensie en daarna weer ontslagen (Deel IV)

Reeds eerder schreef ik over deze zaak, die bij mij als oud-beroepsmilitair een gevoelige snaar raakt. Militairen met een psychische aandoening ‘gewoon’ als oud vuil ontslaan, dat hoort niet. Wat speelde hier ook al weer?

Het betreft hier de zaak van een officier die van hoger hand te horen kreeg dat hij de eer aan zichzelf moest houden en zelf ontslag moest vragen. Hij kreeg daarvoor 24 uur!

De militair functioneerde op enig moment niet meer, maar ploeterde als een goed militair betaamt, gewoon door. Er waren op de werkvloer al 7 mensen die zich ziek hadden gemeld, maar hij wilde de toko draaiende houden. Hij lichtte zijn commandant ook nog in dat hij het niet meer trok en bang was om fouten te gaan maken.

Toen het ook daadwerkelijk financieel fout ging, waste iedereen zijn handen in onschuld. De commandant (en de arts!), iedereen liet hem vallen en verweten hem enkel dat er fouten waren gemaakt en dat er aangifte bij de marechaussee werd gedaan. Dat hij er geestelijk en lichamelijk helemaal doorheen zat, werd simpelweg genegeerd. Kwam er iemand op het idee om te kijken hoe het persoonlijk met hem ging? Natuurlijk niet. Werd hij medisch (MGGZ) geholpen? Nee, want hij zou toch de dienst uit gaan.

De aangifte van defensie was inmiddels door tussenkomst van het OM-Arnhem de prullenbak ingegaan.

Hier zie je goed dat onbeperkte loyaliteit van militairen, – volstrekt – misplaatst kan zijn. Er is kennelijk geen tijd en geen ruimte meer voor enige bezinning hoe een militair tot zijn daden komt of is gekomen. De stekker gaat er gewoon uit. Degenen die zich overigens ziek hadden gemeld, zijn allemaal nog in dienst!

Het eerste ontslag werd door de rechtbank Den Haag vernietigd, daarmee was de man weer in dienst, maar hij werd wel gelijk geschorst. Van zijn collega’s vernam hij dat door de leiding werd aangegeven dat hij nooit meer terug zou komen. Vervolgens werd hij daadwerkelijk weer door defensie ontslagen en is dat ontslag door de rechtbank Den Haag – niet – vernietigd.

De rechtbank vond namelijk dat de militair niet kon bewijzen dat hij op het moment van ontslag psychisch niet doorhad wat er gebeurde. Omdat de militair inmiddels onder psychische behandeling stond en zijn (civiele) behandelaar vond dat het niet verstandig was om de zitting bij te wonen, was de militair niet bij de uiteindelijke zitting. Zijn vrouw trok het inmiddels ook niet meer en had ook hulp gezocht en was er dus eveneens niet meer bij.

Ter zitting waren enkel nog ondergetekende, de jurist van defensie en de rechter. Bizar was dat zowel de rechter als de jurist van defensie de zitting bijna ‘grappend’ afdeden. Zonder enig gevoel voor gêne of empathie. Met gekromde tenen en plaatsvervangende schaamte nam ik het maar waar.

Volgens defensie en de rechtbank mankeerde deze militair dus feitelijk niets, maar inmiddels wordt de man buiten defensie (wel) behandeld en is hij voor 80 % afgekeurd!!!

Inmiddels loopt het hoger beroep. Hopelijk is daar meer fatsoen te verwachten!

U bent gewaarschuwd en geïnformeerd!

De Defensieadvocaat

Treitercampagne tegen officier met PTSS  deel III

Treitercampagne tegen officier met PTSS deel III

Zoals ik eerder schreef, werd na een gewonnen rechtszaak voor een officier met PTSS, het ontslag door de bestuursrechter teruggedraaid. Strafrechtelijk ging de aangifte van zijn commandant bij de marechaussee ook de vuilnisbak in. Inmiddels wordt er een voorschot op zijn wedde uitbetaald, maar wil defensie, lees zijn commandant, de achterstallige wedde niet laten uitbetalen. Daarbij wordt op allerlei oneigenlijke wijzen getraineerd en gechicaneerd. Blijkbaar met maar 1 doel: Gaat de ernstig zieke, (suïcidale) officier er niet psychisch aan onderdoor, dan in ieder geval financieel. Maar hangen zal hij..!
Inmiddels blijkt dat er op de werkvloer door de commandant al is aangegeven dat de militair hoe dan ook ontslagen gaat worden en wel binnen twee maanden!

Alle artsen en hulpverleners staan inmiddels met stomheid geslagen aan de zijkant toe te kijken hoe de militair door zijn commandant wordt gemangeld en psychisch (verder) de vernieling in wordt geholpen. De IGK en IMG die waren ingeschakeld kunnen kennelijk eveneens niets anders dan machteloos toekijken hoe het leven van een zieke militair en zijn gezin wordt verwoest.

Afgezien van vorenstaande, los van de Gedragscode Defensie uit 2007, welke kennelijk niet van toepassing is voor militairen met de rang van luitenant-kolonel, los van normaal menselijk handelen in de zin van hoe ga ik met een suïcidale militair met PTSS om, tart de wijze waarop deze militair en zijn gezin met jonge kinderen wordt behandeld, ieder, maar dan ook ieder gevoel voor fatsoen.

Leiding geven, je moet het inderdaad maar kunnen…

Nu ook de echtgenote psychisch in de problemen is geraakt en het hele gezin direct wordt geraakt door genoemd gedrag van de commandant, is een tuchtrechtelijke klacht ingediend bij de leidinggevende van deze commandant. Nu kijken of de strepen en sterren van deze generaal er niet op zijn komen waaien…

Ondertussen gaat het treiteren gewoon door en is de militair inmiddels geschorst en met 1/3 gekort op zijn wedde.

Wordt vervolgd!

Hein Dudink/Defensieadvocaat

Rechter tikt RDW op de vingers in haar ‘jacht’ naar Landrover en Range Rover rijders!

Rechter tikt RDW op de vingers in haar ‘jacht’ naar Landrover en Range Rover rijders!

Omdat ik weet dat veel (oud) defensiepersoneel een zwak voor oude Landrovers en andere 4-wiel aangedreven voertuigen hebben en zich inmiddels meerdere mensen bij mij hebben gemeld met vergelijkbare problemen met de RDW, is het misschien goed om nog te vertellen dat deze zaak goed is afgelopen.

Enige tijd geleden schreef ik dat de RDW de eigenaar van een oldtimer van het merk Landrover, beschuldigde van fraude en een zogenaamd PAT onderzoek opstartte. Een onderzoek door het Permanente Auto Team van de RDW en Politie.

Dit kwam omdat een medewerker van de RDW de auto tijdens een keuring ‘te mooi’ had gevonden. Je kunt het bijna niet verzinnen, maar de eigenaar zat met de gebakken peren en was maanden zijn kenteken kwijt. De man had net zijn auto voor veel geld minutieus gerestaureerd.

Het betrof hier een volledig gedocumenteerde restauratie met meerdere taxatierapporten, die ook nog aan de bewuste RDW medewerker waren getoond. Het mocht allemaal niet baten.

Het PAT team van de RDW en politie gaven echter aan dat door het verwijderen van het type plaatje niet meer met zekerheid was vast te stellen of het typeplaatje op de carrosserie – nog – van dezelfde auto afkomstig was. Begrijpt u het nog? Het is daarmee volstrekt onduidelijk wie in dit PAT team nu eigenlijk wat onderzoekt! Zeker nu de politie geen proces-verbaal opmaakt en de eigenaar niet bij het onderzoek mag zijn!

Zoals eerder aangegeven, zegt het typeplaatje namelijk helemaal niets over het kenteken van de auto, omdat het chassisnummer gewoon op het chassis is ingeslagen en alleen dit nummer op het kenteken wordt genoemd ter identificatie.

Ook de bestuursrechter hoorde het verhaal van de RDW met verbazing aan en verklaarde het beroep vervolgens gegrond. De eigenaar van de auto met het bewuste typeplaatje kan in ieder geval weer van zijn auto genieten.

U bent geïnformeerd en gewaarschuwd!

Hein Dudink/Defensieadvocaat

Ontslagen officier met PTSS weer terug in dienst

Ontslagen officier met PTSS weer terug in dienst

De rechtbank te Den Haag heeft het ontslag dat een officier met PTSS zelf had aangevraagd terug gedraaid. In deze toch wel bijzondere zaak is uiteindelijk door de Inspecteur Generaal Krijgsmacht (IGK) en de Inspecteur Militaire Gezondheidszorg (IMG) bemiddeld.

Wat deze zaak bijzonder maakte is dat deze officier al langer slecht functioneerde en in een vroeg stadium zelf al aangaf dat hij de controle ging verliezen en fouten ging maken.

Uiteindelijk deed hij dat ook en in plaats van de man te helpen na 26 jaar trouwe dienst, kreeg hij van zijn commandant 24 uur de tijd om zelf zijn ontslag aan te vragen, zodat er dan geen aangifte bij de marechaussee zou worden gedaan. Dat werd overigens uiteindelijk wel gedaan!

De officier ging naar zijn vakbond, maar die gaf aan dat het nu strafrechtelijk was geworden en hij het aanbod maar beter kon pakken. In dat stadium kwamen de officier en zijn vrouw bij mij.

Omdat ik gelijk zag dat de man eigenlijk ziek was, is er meteen (kon nog net…) bezwaar gemaakt tegen het door hem zelf aangevraagde ontslag. Het eerste aangevraagde schorsingsverzoek van het ontslag werd door de rechtbank  afgewezen, maar het beroep tegen het ontslag werd uiteindelijk toch gegrond verklaard. Voorts werd de strafzaak tegen de officier door het openbaar ministerie te Arnhem geseponeerd.

Door alle commotie heeft de militair het slecht en gaat het ook na de positieve uitslag van de rechtbank niet goed met hem. Omdat hij met ontslag zou gaan, werd hij niet meer door de MGGZ behandeld, maar moest zijn vrouw buiten defensie op zoek gaan  naar hulp. Dat heeft een behoorlijke vertraging opgeleverd. De man blijft zich nu afvragen waarom hij zo moest worden behandeld. Hij snapt het simpelweg niet en heeft het daar erg moeilijk mee.

Alles overziend, een trieste zaak en een die bij mij als oud-militair ook een wrange smaak in de mond achterlaat.

U bent geïnformeerd en gewaarschuwd!

Hein Dudink/Defensieadvocaat

Oud-marinier van de haak bij de Officier van Justitie!

Oud-marinier van de haak bij de Officier van Justitie!

Ook oud-mariniers lopen soms tegen een probleempje aan. Deze oud-marinier had een stiefdochter ter verantwoording geroepen. Zij had namelijk naaktfoto’s op het internet gezet voor haar vriendje en hij had vervolgens haar vriendje, – iets – te hardhandig, de straat op gegooid. Daarnaast had hij de school ingeschakeld om te bemiddelen tussen de families.

Omdat hij een schoon ‘strafblad’ had en zijn stiefdochter eigenlijk alleen maar had willen beschermen, werd hij niet gelijk gedagvaard voor de politierechter, maar voor een zogenaamde TOM zitting (Taakstraf Openbaar Ministerie) uitgenodigd. U krijgt dan een taakstraf aangeboden. Hoewel het op zich een vrij informeel gesprek is, wilde hij toch graag dat ik meeging. Hij was bang dat hij dicht zou slaan…

Tijdens het gesprek met de (vrouwelijke) officier van justitie werd mij duidelijk dat zij ook dochters had en de reactie als moeder eigenlijk wel begreep. Door vervolgens aan te geven dat hij wellicht impulsief was geweest en ook de vriend – iets – (…) te hard op straat had gezet, had hij daarentegen weer goed gehandeld door de school in te schakelen.

Hiermee kon ik de officier net het zetje geven om de zaak af te doen met een voorwaardelijk sepot. Dat wil zeggen dat er geen straf wordt opgelegd, tenzij je binnen (meestal) twee jaar weer in de fout gaat.

Mooi resultaat!

U bent geïnformeerd en gewaarschuwd!

Hein Dudink/Defensieadvocaat

Defensie en militairen met PTSS, deel I

Door Hein Dudink

Als advocaat en oud-militair, zie (en zag) ik vele militairen voorbij trekken die op de een of andere manier psychische problemen aan een uitzending hebben overgehouden. Er zullen daarbij ongetwijfeld nog veel meer militairen zijn die er niets aan over hebben gehouden, maar die komen niet bij mij langs, anders dan voor een biertje.

Vooral de directe achterban vraagt mij vaak wat er dan allemaal is gebeurd, omdat de militair in kwestie er bijvoorbeeld niet over wil praten. Militairen zijn namelijk uitgezocht op een “Niet zeiken. Doorlopen” mentaliteit. Die, in mijn ogen positieve eigenschap, wordt echter een handicap als er aangegeven moet worden dat er tussen de oren iets fout gaat, of dreigt te gaan. Daarnaast kan de militair wegens operationele omstandigheden onmisbaar voor een missie zijn en dan prevaleert het dienstbelang.

Ook psychiaters gaan op een gegeven moment bij elkaar op de bank liggen als de emmer vol dreigt te lopen met de ellende van een ander, maar militairen doen dat simpelweg niet. Of te laat! Je gaat door, of zoals een marinier dan vragend opmerkt; Schijt een beer in het bos? Je klaagt niet, einde discussie. Dat maakt het uiteraard voor de hulpverlening, achterban en collega militairen erg lastig om mee om te gaan. Daarbij ontbreekt het ook vaak aan het inzicht in hetgeen de militair allemaal voor verschrikkelijke dingen meemaakt. En dat is op geen enkele wijze te vergelijken met situaties van hulpverleners in Nederland.

Om een illustratie te geven van wat een militair allemaal voor zijn kiezen krijgt, zal ik hieronder enkele voorbeelden geven.

Bosnië. “Toen we daar weer terug waren, deden we huiszoekingen. We zagen de kogelgaten en we trokken her en der een massagraf open. Toen spraken we met twee mannen, die hadden elkaars kinderen afgeslacht. De een had geen arm meer, de andere twee benen en een arm eraf, maar ze zaten samen aan de slivovitsj. Ze waren elkaar te lijf gegaan met een kettingzaag en hakbijl”.

 

Ethiopië. “Ik zat in een OP waar we ‘s avonds in waren gekropen. Toen ik wakker werd, dacht ik eerst dat het natte zandzakken waren, maar het bleek echter een loopgraaf die tot de nok toe gevuld bleek met lijken. We waren toen honderd kilometer in vijandig gebied en hadden bijna geen water. We hebben vier dagen lang in een lijkenlucht rondgereden.”

Vindt iemand het raar, dat als dit de ‘wereld’ van de militair is, het soms fout gaat? Dat ontbreken van psychische hulp leidt, dan wel gaat leiden tot excessen? Je zou niet eens moeten willen bezuinigen op de hulp aan deze militairen. En die hulp hoort de beste te zijn die er is.

U bent geïnformeerd en gewaarschuwd!