Inmiddels krijgen steeds meer Nederlanders te maken met de verplichtingen die worden opgelegd door het CBR. Zo moet er bij het aanvragen van een nieuw rijbewijs, worden aangegeven of er sprake is geweest van een bestaande of eerdere psychiatrische aandoening. Ga door met lezen
Recentelijk kwam een militair bij mij wiens vrouw zeer ernstig ziek is. Zij moest haar werkzaamheden na vele jaren werken staken. Door – drie – artsen werd aangegeven dat zij verder rustig aan moest doen en dat anders de kwaliteit van haar leven versneld achteruit zou gaan, het lijden groter zou worden en het leven zelfs zou worden bekort.
De arts van het UWV dacht daar volstrekt anders over en gaf, na haar wat kniebuigingen te laten doen, aan dat zij nog prima halve dagen kon werken. Haar specialist reageerde hierop dat hij niets van deze manier van onderzoeken begreep en dat er in de praktijk een groot gat zit tussen een behandelend arts en een arts van het UWV.
Misschien is het goed om deze ‘bijzondere’ artsen nog eens aan hun artseneed te herinneren. Die luidt namelijk:
Ik zweer/beloof dat ik de geneeskunst zo goed als ik kan zal uitoefenen ten dienste van mijn mede- mens. Ik zal zorgen voor zieken, gezondheid bevorderen en lijden verlichten.
Ik stel het belang van de patiënt voorop en eerbiedig zijn opvattingen. Ik zal aan de patiënt geen schade doen. Ik luister en zal hem goed inlichten. Ik zal geheim houden wat mij is toevertrouwd.
Ik zal de geneeskundige kennis van mijzelf en anderen bevorderen. Ik erken de grenzen van mijn mogelijkheden. Ik zal mij open en toetsbaar opstellen, en ik ken mijn verantwoordelijkheid voor de samenleving. Ik zal de beschikbaarheid en toegankelijkheid van de gezondheidszorg bevorderen. Ik maak geen misbruik van mijn medische kennis, ook niet onder druk.
Ik zal zo het beroep van arts in ere houden.
Mmmm, het lijkt wel alsof deze eed niet geldt voor de artsen van het UWV. Tegen de conclusie van de arts is inmiddels bezwaar ingesteld. Misschien moet maar eens worden uitgeprobeerd of het tuchtrecht van artsen net zo goed werkt als dat van militairen. Ik denk dat ik voor deze militair de juridische zwaarden alvast maar ga slijpen…
Ik zal u op de hoogte houden!
Hein Dudink, de Defensieadvocaat.
Veel jongelui die graag bij Defensie willen werken, kiezen daar soms al vroeg voor en volgen daarvoor dan gericht onderwijs bij het ROC. Ga door met lezen
Enige tijd geleden werd ik door een veteraan gewezen op het feit dat er in Amerika door de regering veel voor (gehandicapte) veteranen wordt gedaan die zelf een bedrijf beginnen of zijn begonnen. De veteranen worden daarbij actief geholpen door de GSA, de General Service Administration. Ga door met lezen
Indien een militair na een uitzending PTSS-achtige klachten ontwikkelt, wordt door defensie vaak gebruik gemaakt van allerlei psychologische testvragen om te kijken of er al sprake was van persoonlijkheidsproblemen vóór de uitzending. Op deze wijze kan het goed zijn dat de militair te horen krijgt dat het allemaal niet direct aan zijn uitzending ligt, maar aan hem zelf…
De kranten in Amerika maken allemaal melding van de uitkomst van een studie van het U.S. Army Public Health Command. Er wordt een behoorlijk stijging geconstateerd sinds de start van de Irak Oorlog in 2003. In 2007 en 2008 pleegden 255 actief dienende militairen zelfmoord. Bijna de helft van hen was tussen de 18 en 24 jaar.
Reeds eerder gaf ik u aan dat het CBR zonder enige nuance het rijbewijs van een cliënt introk omdat het bijna twee jaar daarvoor psychisch even wat minder goed ging. Op zich allemaal niets ernstigs.
De behandelend psychiater had echter gelijk aangegeven dat er geen beperkingen waren om te rijden! Hij heeft dat later nog herhaald. In de psychiatrie wordt iedere ‘aandoening’ in een hokje gestopt en zo kreeg ook deze periode van cliënt een naam: ‘psychose NAO” (niet anders omschreven). De verzamelbak van alles wat eigenlijk niet kan worden gelabeld. Het CBR bleek echter alle psychosen op een hoop te gooien en trok alle rijbewijzen van cliënt in.
Cliënt vroeg meteen een herkeuring aan, die volgens het CBR, bij een vast onderzoeksbureau van het CBR zou worden uitgevoerd tegen betaling van € 239,24,-. Door dit bureau werden vervolgens echter klakkeloos de gegevens – die cliënt nota bene zelf had aangedragen – en die van de medische adviseur van het CBR overgenomen. De psychiater die het onderzoek later zou ondertekenen, stak nog even het hoofd om de hoek van de deur en dat was het onderzoek. Uiteraard was het resultaat hetzelfde. Bij cliënt voelde dit als: ‘Wiens brood men eet, wiens woord men spreekt’.
Vervolgens werd er voor cliënt gelijk een Voorlopige Voorziening, een soort bestuursrechterlijk Kort Geding, bij de rechtbank aangevraagd om de gevolgen van het intrekken van de rijbewijzen te schorsen.
De voorzieningenrechter was er snel klaar mee en volgde het pleidooi van ondergetekende dat er door het CBR onvoldoende was gekeken naar de daadwerkelijke aandoening en omstandigheden. Daarbij hanteerde het CBR volgens de rechter onjuiste uitgangspunten met betrekking tot de wet en regelgeving. De rechter verklaarde dat uitspraken van de Afdeling van de Raad van State door het CBR onjuist waren uitgelegd.
Tenslotte gaf de rechter aan dat de rapportage van de keurend psychiater van het CBR onvoldoende zorgvuldig en inconsistent was en niet door het CBR had mogen worden gevolgd.
Al met al een vlijmscherp oordeel en een tik op de neus voor het CBR. Cliënt kan in ieder geval weer werken.
U bent geïnformeerd en gewaarschuwd!
Hein Dudink/Defensieadvocaat
In het kader van het verkrijgen van meer begrip voor wat militairen allemaal meemaken en de psychische gevolgen die ze daaraan kunnen overhouden, ben ik enige weken geleden begonnen met Defensie en militairen met PTSS, deel I. Daarin geef ik enkele voorbeelden uit de praktijk.
Ik merk nog op dat ik mij ook als oud militair genoodzaakt voel om de militairen met PTSS die ik juridisch bij sta, op deze wijze te steunen in hun vaak zeer eenzame strijd om erkenning, begrip en hulp. Aangezien een goed lezer precies weet over welke zaak het gaat, volgt hier deel II.
Onderstaand volgen wederom enkele willekeurige ervaringen:
“Een uitzending die veel indruk heeft gemaakt was de missie UNMEE in 2002. Het betrof de grensstreek c.q. het grensconflict tussen Ethiopië en Eritrea. Wij kwamen er ’s nachts aan, we moesten meteen voorverkennen en de loopgraven in, het was een hele gespannen sfeer, bij het minste of geringste werd er geschoten,het waren Eerste Wereldoorlog toestanden, echte loopgraven,veertig meter van elkaar af, je zag lichamen die gespietst waren, ze renden op elkaars loopgraven af tegen het machinegeweer in, net als toen”.
“Ze schoten met 30 mm kanonnen. Als je daardoor wordt geraakt spat je in tweeën, de lichamen drogen dan uit, de tanden komen bloot. Er lag een lijk, de mond open, in elke hand een handgranaat, de pen eruit maar de botten van de hand zaten nog om de granaat heen, de rest van het lichaam lag ergens anders. Het was kamikaze, er lagen wel honderd lichamen met twee handgranaten. De granaten konden nog exploderen, die botjes hielden het bij elkaar,we zagen een gier eraan pikken,we dachten nog, straks gaat hij sky-high.
En dan volgt er het bericht over de Amerikaanse sergeant Robert Bales, die zich niets meer kan herinneren van de moord op 16 mensen. Bezuinigen op de gezondheidszorg van deze groep militaire veteranen is (maatschappelijk) simpelweg onverantwoord!
U bent geïnformeerd!
Door Hein Dudink.
Na veel juridisch duw- en trekwerk en het gelijktijdig opstarten van een voorlopige voorziening bij de rechtbank te Den Haag, heeft defensie toch besloten om een militair met psychische problemen eerst te onderzoeken en zijn ontslag daar van af te laten hangen. In de tussentijd wordt hij elders binnen defensie tewerkgesteld. Feitelijk is het ontslag daarmee opgeschort. Ga door met lezen
Als advocaat en oud-militair, zie (en zag) ik vele militairen voorbij trekken die op de een of andere manier psychische problemen aan een uitzending hebben overgehouden. Er zullen daarbij ongetwijfeld nog veel meer militairen zijn die er niets aan over hebben gehouden, maar die komen niet bij mij langs, anders dan voor een biertje.
Vooral de directe achterban vraagt mij vaak wat er dan allemaal is gebeurd, omdat de militair in kwestie er bijvoorbeeld niet over wil praten. Militairen zijn namelijk uitgezocht op een “Niet zeiken. Doorlopen” mentaliteit. Die, in mijn ogen positieve eigenschap, wordt echter een handicap als er aangegeven moet worden dat er tussen de oren iets fout gaat, of dreigt te gaan. Daarnaast kan de militair wegens operationele omstandigheden onmisbaar voor een missie zijn en dan prevaleert het dienstbelang.
Ook psychiaters gaan op een gegeven moment bij elkaar op de bank liggen als de emmer vol dreigt te lopen met de ellende van een ander, maar militairen doen dat simpelweg niet. Of te laat! Je gaat door, of zoals een marinier dan vragend opmerkt; Schijt een beer in het bos? Je klaagt niet, einde discussie. Dat maakt het uiteraard voor de hulpverlening, achterban en collega militairen erg lastig om mee om te gaan. Daarbij ontbreekt het ook vaak aan het inzicht in hetgeen de militair allemaal voor verschrikkelijke dingen meemaakt. En dat is op geen enkele wijze te vergelijken met situaties van hulpverleners in Nederland.
Om een illustratie te geven van wat een militair allemaal voor zijn kiezen krijgt, zal ik hieronder enkele voorbeelden geven.
Bosnië. “Toen we daar weer terug waren, deden we huiszoekingen. We zagen de kogelgaten en we trokken her en der een massagraf open. Toen spraken we met twee mannen, die hadden elkaars kinderen afgeslacht. De een had geen arm meer, de andere twee benen en een arm eraf, maar ze zaten samen aan de slivovitsj. Ze waren elkaar te lijf gegaan met een kettingzaag en hakbijl”.
Ethiopië. “Ik zat in een OP waar we ‘s avonds in waren gekropen. Toen ik wakker werd, dacht ik eerst dat het natte zandzakken waren, maar het bleek echter een loopgraaf die tot de nok toe gevuld bleek met lijken. We waren toen honderd kilometer in vijandig gebied en hadden bijna geen water. We hebben vier dagen lang in een lijkenlucht rondgereden.”
Vindt iemand het raar, dat als dit de ‘wereld’ van de militair is, het soms fout gaat? Dat ontbreken van psychische hulp leidt, dan wel gaat leiden tot excessen? Je zou niet eens moeten willen bezuinigen op de hulp aan deze militairen. En die hulp hoort de beste te zijn die er is.
U bent geïnformeerd en gewaarschuwd!