Met grote regelmaat wordt deze vraag aan mij gesteld. De gedachte die hierachter zit, is namelijk dat er geen aanleiding zou zijn om iets anders te verklaren dan de waarheid. De realiteit is echter anders.

Indien u wordt opgesloten in een cel, maakt dat gevoelens bij u los die zich niet makkelijk laten vangen. De politie maakt daar handig gebruik van. U wordt uit uw vertrouwde omgeving gehaald en moet uw zakken leeghalen, riem afdoen, veters uit de schoenen halen, of u krijgt slippers.

Daarnaast bent u misschien gewond, heeft u medicijnen nodig of er spelen andere persoonlijke zaken die u erg onzeker maken. Misschien is het goed om eens te laten zien in wat voor setting u wordt verhoord.

Ik heb een cliënt bijgestaan die in de verhoorkamer aan het vechten was met een verbalisant omdat deze een tekening van zijn kind liet zien die de agent tijdens de huiszoeking had meegenomen en de verdachte daarbij doodleuk mededeelde dat hij zijn kind niet meer zou zien.

Hieronder is een foto van een verhoorkamer van de politie. Stel u voor dat u dagen vast zit in een kleine koude cel waar een ventilator u met luid gebrom de hele nacht wakker houdt. U wordt dan gedurende de dag enkele keren naar zo’n kamertje gebracht en krijgt iedere keer te horen dat u een loser bent en u uw kinderen niet meer zult zien, of dat zij u niet meer willen zien. Dat de zaak zo klaar als een klontje is en u alleen maar hoeft te bekennen, zodat iedereen weer door kan gaan met zijn werk en u daarna naar huis kunt. Intimiderend.

 

 

 

 

 

Voorts een foto van een gewonde verdachte die simpelweg niet werd geholpen en dagen lang met deze open wond rondliep. De verhorende politieagenten zullen bij een klacht simpelweg verwijzen naar de bewaarders van het cellencomplex die – kennelijk – verantwoordelijk zijn voor het welzijn van de verdachte.

 

 

 

 

 

 

 

Misschien heeft u nu een ander beeld?

U bent geïnformeerd, dan wel gewaarschuwd!

Hein Dudink/Advocaat

 

Jaren geleden verdedigde ik een militair bij het Hof Arnhem in een zogenaamde artikel 12 Wetboek van Strafvordering procedure. Dat wil zeggen dat er een klacht was ingediend tegen het Openbaar Ministerie omdat zij de militair niet strafrechtelijk hadden vervolgd. De klacht werd uiteindelijk door het Hof Arnhem afgewezen. Daardoor kwam de militair (overigens terecht) nooit voor de rechter.

Het betrof een schietincident waarbij het slachtoffer, Azhar Jaloud, in april 2004 door de Nederlandse militair zou zijn doodgeschoten bij een checkpoint vlakbij de Nederlandse basis in Ar Rumaythah, terwijl de auto waarin het slachtoffer zat, hard door een wegversperring reed.

In de uitspraak van het Europese Hof van de Rechten van de Mens wordt nu aangegeven dat de Nederlandse Staat de vader van het slachtoffer een schadevergoeding van € 25.000,- moet betalen.

Mij staat bij dat helemaal niet duidelijk was hoe de Irakees was gesneuveld. Wel is mij duidelijk dat deze uitspraak van het Europese Hof een totaal nieuwe ‘blik’ op de werkzaamheden van de (Nederlandse) militair in het buitenland geeft.

U bent geïnformeerd, dan wel gewaarschuwd!

Hein Dudink/Advocaat

Recentelijk lekte uit dat de rechtbank Den Haag vindt dat er te veel vrouwelijke rechters zijn. Velen zullen de schouders hierover ophalen en zich afvragen wat maakt het uit. Ik kan u aangeven dat het in zedenzaken wel degelijk kan uitmaken.

Recentelijk stond ik een cliënt op hogere leeftijd bij die werd verdacht van ontucht met zijn minderjarige kleindochter. Ten eerste was deze zaak op een zeer korte termijn op zitting gezet, maar daarnaast was de man behoorlijk ziek. Ik deed gelijk een verzoek om de zaak naar een latere datum te verplaatsen, omdat ik de zaak niet goed met mijn cliënt kon voorbereiden. Let op! Voor deze delicten kun je tot 12 jaar gevangenisstraf krijgen!! Op vragen van onze secretaresses of de zaak nu wel of niet inhoudelijk zou worden behandeld, werd geen antwoord gegeven en aangegeven dat dit op de zitting zou worden beslist.

Mijn cliënt kon die dag in ieder geval vanwege zijn gezondheid niet komen. De medische  informatie had ik vervolgens (keurig) vooraf aan de rechtbank gestuurd en dus gevraagd om aanhouding van de zaak.

Ik had die dag mijn (vrouwelijke) advocaat stagiaire meegenomen en toen wij de rechtszaal binnenliepen was de spanning al gelijk voelbaar. Een vrouwelijke Officier van Justitie, drie (!) vrouwelijke rechters, de mannelijke griffier zat weggedoken achter zijn scherm. Er was nog geen woord gezegd en de spanning was al om te snijden. Oeps, dacht ik gelijk, dat kon wel eens geen aanhouding worden…

De voorzitster ging gelijk over op de inhoudelijke behandeling. Toen ik haar onderbrak en vroeg of mijn verzoeken waren binnengekomen, werd ik feitelijk de mond gesnoerd en mij werd gevraagd of ik bepaaldelijk was gemachtigd om mijn cliënt te vertegenwoordigen. De sfeer ging gelijk naar min 273 graden Kelvin.

Meerdere keren werd mij gevraagd waarom mijn cliënt er niet was, maar mijn uitleg werd niet gehoord. Het leek wel of er bij een groep haaien een aangegeten zeehondje zwom. En ik moet eerlijk zeggen, dat ik mij dat zeehondje voelde.

De duizenden jaren van onderdrukking, onvrijwillige penetraties, geen verantwoordelijkheid voor vrouwen/kinderen nemende en al het andere leed dat de man de vrouw in het algemeen en (kennelijk) deze vrouwen van Justitia in het bijzonder had aangedaan, had die dag moeten worden vereffend. Ik was die dag niet alleen de advocaat van, maar ook de verdachte, de man in algemene zin en tenslotte was ik getuige van een mislukte lynch partij.

Ik voelde de blikken van mijn stagiaire in mijn rug boren en nam de toorn maar als een vent. Deze houding kwam overigens (genetisch) erg makkelijk tot mij. Waarom weet ik niet, maar het enige dat ik nog kon uitbrengen was een zin uit de film ‘A few good man’; The witness has rights your honor… Slechts hoon was mijn deel.

Toen ik de rechtszaal uitliep, keek mijn stagiaire mij aan en zei gelijk; ‘kansloos’. Ik knikte en antwoordde dat ik een hoger beroep niet op voorhand uitsloot.

U bent geïnformeerd en wellicht gewaarschuwd!

Hein Dudink/De Defensieadvocaat

Bij veel strafrecht advocaten staan de ‘Zaanse verhoormethoden’ goed in het geheugen gegrift. Daarbij wordt gedoeld op ontoelaatbare druk die wordt uitgeoefend op de verdachte om maar een verklaring af te leggen. Uiteindelijk zijn deze methoden in 1996 door de toenmalige minister van justitie verboden.

Bij de politie is dat verbod inmiddels kennelijk weggezakt. Rechters lijken zich er niet druk om te maken en het OM vindt eigenlijk alles goed.

Let wel op dat rechters in Nederland iemand het liefst veroordelen op de – eerste – verklaringen die bij de politie zijn afgelegd. Dat zijn dan, volgens de rechters, de ‘zuiverste’ verklaringen. Niet gekleurd door enige inmenging van advocaten. In die leemte opereren verbalisanten die de ranglijst willen aanvoeren met vervolgde en veroordeelde verdachten. Zoals zal blijken, controleert niemand hen meer.

Hoe een verhoor moet plaatsvinden, wordt in 2010 door de Advocaat Generaal bij de Hoge Raad in Den Haag aangegeven. (ECLI:NL:HR:2010:BM0948)

“schending gelegen in het feit dat een behoorlijk verhoor, vrij van intimidatie en fysiek geweld, is een zo essentieel onderdeel van een eerlijk strafproces, dat het maken van inbreuk daarop zonder dat daarvoor enige rechtvaardiging bestaat, immer als ernstig dient te worden beschouwd… Buiten kijf staat vanzelfsprekend dat het uitoefenen van fysiek en psychisch geweld (en het veroorzaken van geestelijk leed), het doen van valse beloftes, het uiten van bedreigingen, het misleiden, enz,. voorbeelden zijn die onder het pressiegebod vallen en een meer of mindere schending van de beginselen van een behoorlijke procesorde opleveren.”

Nu de realiteit. Laat ik u daarvoor meenemen in een vrij recente grote strafzaak waarbij de verbalisanten op de volgende wijze een tweetal verdachten verhoorden.

Verdachte 1.

Verdachte 1 heeft een ernstig ongeluk gehad en heeft daarbij 3 weken in coma gelegen met zwaar hoofdletsel, waaronder een hersenbloeding en hersenletsel. Hij wordt vervolgens langdurig behandeld in een revalidatiecentrum. Als hij uit het revalidatiecentrum is, krijgt hij nog een 9 uur durende operatie, waarbij zijn gezicht wordt gereconstrueerd. Daarbij wordt een stuk bot uit zijn heup gehaald en in zijn gezicht geplaatst. Hij kan daarbij maar op een zij slapen en heeft kans op infecties etc.

Vier dagen later en net voor een vervolg consult, wordt hij voor 07.00 uur door de politie opgehaald. Men heeft dan al een ziekenhuisbed geregeld en bij zijn bed staat een wc-pot.

De verdachte en zijn echtgenote schieten in het verweer, omdat er een groot risico is op infecties. De verdachte is daarbij uiterst emotioneel en als de dood voor infecties, zeker omdat er een wc bij het hoofdeinde van het bed staat. De telefoonnummers van artsen en specialisten wordt aan de verbalisanten doorgegeven, maar er wordt niets mee gedaan.

Doordat de verdachte voor de aanhouding al werd getapt, wist de politie exact dat hij net was geopereerd en dat hij terug moest naar het ziekenhuis. Zij hadden tenslotte al een ziekenhuis bed geregeld!

Een van de verbalisanten geeft vervolgens doodleuk aan dat zij op – normale – manier het verhoor zijn ingegaan en hij op basis van zijn ervaring enigszins kan inschatten of cliënt in staat zou zijn om te worden verhoord. Vervolgens schuiven zij de verantwoordelijkheid nog af door aan te geven dat: “Bewaarders zijn verantwoordelijk voor de gezondheid” en niet zij.

Later zal blijken dat deze verdachte allemaal tegenstrijdige verklaringen heeft afgelegd, maar belangrijker is, dat de medeverdachten pas maanden later zullen worden verhoord, zonder enige tijdsdruk. De zaak zelf, zou daarbij pas 3 jaar later voorkomen. Hoezo tijdsdruk? Dit was een precies georganiseerd verhoor op het moment dat de man het meest kwetsbaar was.

Tegen de door de verbalisanten ingeschakelde eerstehulp-/eerstelijnsarts is overigens een klacht ingediend. Hij is er kennelijk – letterlijk – slechts langs geweest. 

Verdachte 2.

Hij wordt maanden later dan verdachte 1, eveneens met veel machtsvertoon, thuis opgehaald. Daarbij vergat hij zijn leesbril en kon vervolgens de verklaringen niet nalezen. Hij ondertekende nagenoeg geen enkele verklaring.

De verbalisanten, dezelfde als bij verdachte 1, slaan tijdens dit verhoor met dossiers op tafel, duwen met de tafel tegen hem aan, slaan hem af en toe – bijna – en schreeuwen dichtbij in zijn gezicht dat hij de waarheid moet vertellen.

Als een van de verbalisanten na verloop van tijd hem weer bijna in zijn gezicht slaat, grijpt deze verdachte hem bij zijn vingers en verdraait deze hard op de tafel zodat de verbalisant onderuit gaat en bijna zijn vinger wordt gebroken. Vervolgens krijgt deze verdachte nog een tekening van zijn dochtertje onder ogen met de mededeling dat hij deze voorlopig niet meer zou zien.

Als hij gedurende de 6 dagen dat hij wordt verhoord in zijn cel is, bromt er 24 uur per dag een ventilator waar hij helemaal gek van wordt en waardoor hij niet kan slapen. Hij maakt van 2 plastic bekertjes met watten een soort geluiddemper, die hij vervolgens op de een of andere manier om zijn hoofd bindt.

Er wordt hem verteld dat als hij tekent, hij weg mag. Uiteindelijk tekent hij na 6 dagen – ongezien en murw – de laatste verslagen. Dit alles is bij de Rechter-commissaris gemeld. Zonder enige invloed, het interesseert ook niemand meer bij de rechtbank.  

Door de verdediging is bij de meervoudige rechtbank verzocht dat bovengenoemde verbalisanten zouden moeten worden gehoord omtrent de wijze waarop is verhoord en dat er in strijd is gehandeld met de goede proces orde en (vele) internationale verdragen. Dit verzoek is afgewezen. Ook deze rechtbank gaf simpel aan dat er geen noodzaak was!

Vervolgens ging de rechtbank, alsof er niets was gebeurd, gewoon door met het voorhouden van wat de verdachten (ongelezen en niet ondertekend) allemaal zou hebben verklaard. Veel steun valt er van deze rechters in ieder geval niet te verwachten.

Wat gaf de AG bij de Hoge Raad ook al weer aan?

‘Dat een behoorlijk verhoor, vrij van intimidatie en fysiek geweld een zo essentieel onderdeel van een eerlijk strafproces, dat het maken van inbreuk daarop zonder dat daarvoor enige rechtvaardiging bestaat, immer als ernstig dient te worden beschouwd… Buiten kijf staat vanzelfsprekend dat het uitoefenen van fysiek en psychisch geweld (en het veroorzaken van geestelijk leed), het doen van valse beloftes, het uiten van bedreigingen, het misleiden, enz,. voorbeelden zijn die onder het pressiegebod vallen en een meer of mindere schending van de beginselen van een behoorlijke procesorde opleveren’.

Vindt u het nog steeds raar dat er onschuldig mensen worden veroordeeld?

U bent gewaarschuwd en geïnformeerd!

De Defensieadvocaat

(De Defensieadvocaat heeft een Militaire/Juridische Alarmcentrale die 24/7 bereikbaar is. Maak er gebruik van!)