Het moest allemaal beter en sneller. Al ‘die’ criminelen moesten gelijk lik op stuk krijgen. Het OM was de aangewezen instantie om dat te coördineren en uit te voeren. Het ‘kind’ werd ‘ZSM’ genoemd: Zo snel Mogelijk. Geen vervelende advocaten en gezeur bij de rechtbank. Lik op stuk!

Wat ondergetekende al jaren roept en in de praktijk zag gebeuren, stond op 14 januari 2015 in het NRC. Ook de Procureur-Generaal (PG) bij de Hoge Raad is nu – kennelijk – kritisch over straffen zonder de controle van de rechter. In ieder geval meldt hij dat aan de Minister van Veiligheid en Justitie, minister Opstelten. In gewoon Nederlands: sinds 2012 is het dus al een puinhoop en worden mensen op deze wijze onterecht veroordeeld!

Een van de opmerkingen van de PG was ook nog dat de strafbeschikking ‘zelden de juiste kwalificatie bevat’. Dit houdt in dat in uw Justitieel Documentatie Register (in de volksmond het Strafblad) een vermelding staat dat u iets heeft gepleegd wat mogelijk helemaal niet juist is! Dat kan vergaande consequenties hebben voor van alles. Uw reis naar America, uw VGB, VOG etc. Daar komt u echter pas achter als het te laat is.

De Staat der Nederlanden heeft daarmee uw rechtspositionele bescherming bij de vuilnisbak gezet en het Openbaar Ministerie een vrijbrief gegeven om er een zooitje van te maken. Het is dus aan u zelf om te zorgen dat u met de grootste voorzichtigheid waakt over de rechtspositie van u en uw naasten.

Bovenstaande is een mooi voorbeeld van het ‘incasso’ denken door de Staat. Uw rechtspositie is daarbij kennelijk niet meer dan een gunstig neveneffect.

U bent geïnformeerd, dan wel gewaarschuwd!

Hein Dudink/Advocaat

Met grote regelmaat wordt deze vraag aan mij gesteld. De gedachte die hierachter zit, is namelijk dat er geen aanleiding zou zijn om iets anders te verklaren dan de waarheid. De realiteit is echter anders.

Indien u wordt opgesloten in een cel, maakt dat gevoelens bij u los die zich niet makkelijk laten vangen. De politie maakt daar handig gebruik van. U wordt uit uw vertrouwde omgeving gehaald en moet uw zakken leeghalen, riem afdoen, veters uit de schoenen halen, of u krijgt slippers.

Daarnaast bent u misschien gewond, heeft u medicijnen nodig of er spelen andere persoonlijke zaken die u erg onzeker maken. Misschien is het goed om eens te laten zien in wat voor setting u wordt verhoord.

Ik heb een cliënt bijgestaan die in de verhoorkamer aan het vechten was met een verbalisant omdat deze een tekening van zijn kind liet zien die de agent tijdens de huiszoeking had meegenomen en de verdachte daarbij doodleuk mededeelde dat hij zijn kind niet meer zou zien.

Hieronder is een foto van een verhoorkamer van de politie. Stel u voor dat u dagen vast zit in een kleine koude cel waar een ventilator u met luid gebrom de hele nacht wakker houdt. U wordt dan gedurende de dag enkele keren naar zo’n kamertje gebracht en krijgt iedere keer te horen dat u een loser bent en u uw kinderen niet meer zult zien, of dat zij u niet meer willen zien. Dat de zaak zo klaar als een klontje is en u alleen maar hoeft te bekennen, zodat iedereen weer door kan gaan met zijn werk en u daarna naar huis kunt. Intimiderend.

 

 

 

 

 

Voorts een foto van een gewonde verdachte die simpelweg niet werd geholpen en dagen lang met deze open wond rondliep. De verhorende politieagenten zullen bij een klacht simpelweg verwijzen naar de bewaarders van het cellencomplex die – kennelijk – verantwoordelijk zijn voor het welzijn van de verdachte.

 

 

 

 

 

 

 

Misschien heeft u nu een ander beeld?

U bent geïnformeerd, dan wel gewaarschuwd!

Hein Dudink/Advocaat

 

Jaren geleden verdedigde ik een militair bij het Hof Arnhem in een zogenaamde artikel 12 Wetboek van Strafvordering procedure. Dat wil zeggen dat er een klacht was ingediend tegen het Openbaar Ministerie omdat zij de militair niet strafrechtelijk hadden vervolgd. De klacht werd uiteindelijk door het Hof Arnhem afgewezen. Daardoor kwam de militair (overigens terecht) nooit voor de rechter.

Het betrof een schietincident waarbij het slachtoffer, Azhar Jaloud, in april 2004 door de Nederlandse militair zou zijn doodgeschoten bij een checkpoint vlakbij de Nederlandse basis in Ar Rumaythah, terwijl de auto waarin het slachtoffer zat, hard door een wegversperring reed.

In de uitspraak van het Europese Hof van de Rechten van de Mens wordt nu aangegeven dat de Nederlandse Staat de vader van het slachtoffer een schadevergoeding van € 25.000,- moet betalen.

Mij staat bij dat helemaal niet duidelijk was hoe de Irakees was gesneuveld. Wel is mij duidelijk dat deze uitspraak van het Europese Hof een totaal nieuwe ‘blik’ op de werkzaamheden van de (Nederlandse) militair in het buitenland geeft.

U bent geïnformeerd, dan wel gewaarschuwd!

Hein Dudink/Advocaat

Recentelijk lekte uit dat de rechtbank Den Haag vindt dat er te veel vrouwelijke rechters zijn. Velen zullen de schouders hierover ophalen en zich afvragen wat maakt het uit. Ik kan u aangeven dat het in zedenzaken wel degelijk kan uitmaken.

Recentelijk stond ik een cliënt op hogere leeftijd bij die werd verdacht van ontucht met zijn minderjarige kleindochter. Ten eerste was deze zaak op een zeer korte termijn op zitting gezet, maar daarnaast was de man behoorlijk ziek. Ik deed gelijk een verzoek om de zaak naar een latere datum te verplaatsen, omdat ik de zaak niet goed met mijn cliënt kon voorbereiden. Let op! Voor deze delicten kun je tot 12 jaar gevangenisstraf krijgen!! Op vragen van onze secretaresses of de zaak nu wel of niet inhoudelijk zou worden behandeld, werd geen antwoord gegeven en aangegeven dat dit op de zitting zou worden beslist.

Mijn cliënt kon die dag in ieder geval vanwege zijn gezondheid niet komen. De medische  informatie had ik vervolgens (keurig) vooraf aan de rechtbank gestuurd en dus gevraagd om aanhouding van de zaak.

Ik had die dag mijn (vrouwelijke) advocaat stagiaire meegenomen en toen wij de rechtszaal binnenliepen was de spanning al gelijk voelbaar. Een vrouwelijke Officier van Justitie, drie (!) vrouwelijke rechters, de mannelijke griffier zat weggedoken achter zijn scherm. Er was nog geen woord gezegd en de spanning was al om te snijden. Oeps, dacht ik gelijk, dat kon wel eens geen aanhouding worden…

De voorzitster ging gelijk over op de inhoudelijke behandeling. Toen ik haar onderbrak en vroeg of mijn verzoeken waren binnengekomen, werd ik feitelijk de mond gesnoerd en mij werd gevraagd of ik bepaaldelijk was gemachtigd om mijn cliënt te vertegenwoordigen. De sfeer ging gelijk naar min 273 graden Kelvin.

Meerdere keren werd mij gevraagd waarom mijn cliënt er niet was, maar mijn uitleg werd niet gehoord. Het leek wel of er bij een groep haaien een aangegeten zeehondje zwom. En ik moet eerlijk zeggen, dat ik mij dat zeehondje voelde.

De duizenden jaren van onderdrukking, onvrijwillige penetraties, geen verantwoordelijkheid voor vrouwen/kinderen nemende en al het andere leed dat de man de vrouw in het algemeen en (kennelijk) deze vrouwen van Justitia in het bijzonder had aangedaan, had die dag moeten worden vereffend. Ik was die dag niet alleen de advocaat van, maar ook de verdachte, de man in algemene zin en tenslotte was ik getuige van een mislukte lynch partij.

Ik voelde de blikken van mijn stagiaire in mijn rug boren en nam de toorn maar als een vent. Deze houding kwam overigens (genetisch) erg makkelijk tot mij. Waarom weet ik niet, maar het enige dat ik nog kon uitbrengen was een zin uit de film ‘A few good man’; The witness has rights your honor… Slechts hoon was mijn deel.

Toen ik de rechtszaal uitliep, keek mijn stagiaire mij aan en zei gelijk; ‘kansloos’. Ik knikte en antwoordde dat ik een hoger beroep niet op voorhand uitsloot.

U bent geïnformeerd en wellicht gewaarschuwd!

Hein Dudink/De Defensieadvocaat