Als oud-militair kijk je kennelijk met een andere (militaire) blik naar zaken. Bij Dudink en Starink advocaten kwam een getrouwd stel binnen dat al voor de tweede keer in de schuldhulpverlening zat.
De bewindvoerder wilde beiden uit de schuldhulpverlening hebben omdat was gebleken dat een van beiden het eerste hulptraject niet goed had afgesloten en nu binnen 10 jaar voor de tweede keer aanspraak had gedaan op de schuldhulpverlening.
Dat had hij volgens de bewindvoerder niet verteld bij het intake gesprek en ook de rechtbank, die dit ambtshalve dient te controleren, was dit ontgaan.
Na de zitting op de rechtbank vroeg ik terloops hoe de man eigenlijk zoveel schulden had kunnen opbouwen. Hij vertelde dat hij militair was geweest en sinds zijn uitzending naar Cyprus, nooit meer goed had kunnen functioneren. “Iedereen noemt deze uitzendingen altijd een ‘vakantie’ uitzending, maar ik heb mijn leven (financieel) nooit meer goed op de rails gekregen,” zei hij.
In dit soort gevallen zou het mooi zijn als er een apart fonds zou zijn voor militairen die in financiële nood komen. Een veteraan is nu eenmaal geen gewone burger en zou soms best een beetje meer (financiële) hulp kunnen gebruiken.
In deze zaak ging het alleen maar om financiële hulp. Hij was reeds op de goede weg en had zijn schulden bijna afgelost. Het wachten is op de rechter.,/p>
Chef-kok Martinus A. (36) was zo overspannen, dat hij op dievenpad ging. Minstens tien autokraken pleegde hij, op weg naar zijn werk in Amsterdam.
De verdachte werkte eind 2009, begin 2010 60 tot 80 uur per week. Ook maakte hij zich, naar later bleek onterecht, voortdurend zorgen over zijn financiële situatie. Een en ander had grote nadelige effecten op zijn relatie met de moeder van zijn kind en met zijn ouders. Want A. is een binnenvetter, en praatte niet over wat hem bezighield.
In het verleden had hij, als hij niet lekker in zijn vel zat, al eens autokraken gepleegd. Daarvoor was hij ook veroordeeld. De geschiedenis herhaalde zich. Op 13 november 2009 ging hij de deur uit naar zijn baas. Maar voordat hij in de potten ging roeren, sloeg hij met een life-hammer een portierraam in van een auto.
Schuur vol met gestolen voorwerpen zonder eigenaar
De gestolen pilotenkoffer met thermometer in de wagen nam hij ’s avonds mee naar zijn schuur. Daar belandden nog 65 andere voorwerpen van verdachte herkomst. Van slechts tien gestolen goederen bleek een aangifte te zijn, zodat mag worden aangenomen dat er meer gedupeerden zijn. Wie, waar en wanneer? De politie weet het niet en de chef-kok evenmin. Tijdens het proces zei hij herhaaldelijk dat hij zich deze of gene autokraak niet meer kan herinneren: ,,Maar als die spullen bij mij zijn gevonden, heb ik het gedaan.”
Aldus is bewezen dat hij tussen 14 januari en 13 september 2010 diefstallen pleegde uit wagens in Heemskerk, Beverwijk, Wijk aan Zee, Haarlem, Heemstede en nog eens Amsterdam. Vooral navigatiesystemen verdwenen in zijn tas en daarna in het schuurtje. Ondanks zijn vermeende geldproblemen durfde hij ze niet te verkopen: ,,Ik was doodsbang dat ‘t zou uitkomen.” Toch ging hij door: ,,Ik weet niet waarom.”
Zijn angstige voorgevoel kwam wel uit. A. vroeg zijn geheel onwetende vriendin of zij een kinderwagen, die hij uit een auto in Beverwijk had gejat, op Marktplaats te koop wilde aanbieden: ,,Ik had haar wijs gemaakt dat ik die van een collega had overgenomen.” De eigenaar van de kinderwagen zag de advertentie, belde de politie, deed zich bij A. voor als potentiële koper. Op de afspraak op station Beverwijk liep A. in de armen van de politie.
Schreeuw om hulp
De rechters konden zich niet aan de indruk onttrekken dat A. met zijn kraken een schreeuw om hulp afgaf. Die hulp heeft hij gekregen. Zijn reclasseringsambtenaar denkt dat A. de afgelopen anderhalf jaar heeft geleerd tijdig aan de bel te trekken en open te zijn over wat hem bezig houdt.
Het openbaar ministerie wil hem bestraft zien met 240 uur dienstverlening en 180 dagen cel, waarvan 169 voorwaardelijk. Omdat de man reeds 11 dagen in voorarrest had gezeten, hoeft hij dan niet meer te ‘zitten’. Maar mocht hij onverhoopt nog eens de komende twee jaar doordraaien, dan zal hij die 169 dagen alsnog moeten uitzitten naast een nieuwe straf.
De uitspraak van de rechtbank was op 11 april 2012 niet helemaal conform de eis, namelijk 240 uur dienstverlening en 101 (in plaats van 180) dagen cel, waarvan 90 voorwaardelijk.
Vandaag viel er opnieuw een brief van defensie op de mat, waarbij de zaak tegen een van de militairen met PTSS die bij Dudink en Starink Advocaten wordt behandeld, vóór de geplande rechtszitting werd ingetrokken.
Het betrof in deze zaak een militair die (net als in een eerdere zaak) in eerste instantie niet was opgemerkt door de medische dienst. Het lijkt alsof defensie eindelijk gaat inzien dat er simpelweg militairen zijn die moeten worden geholpen. Prima!
Iedere dag dat een militair niet de hulp krijgt die hij nodig heeft, verergert slechts de situatie. De zaak die nu nog loopt is van een militair, wiens PTSS bijna 10 jaar lang niet werd opgemerkt.
Het enige dat nu nog moet gebeuren is dat defensie (lees commandant) niet gelijk over gaat tot schorsen en korten op de wedde als een militair ‘rare’ dingen doet. Dan worden de problemen van die militair namelijk alleen nog maar erger. Als de commandant voortaan eerst goed naar de militair kijkt of laat kijken, zijn wij al een stuk verder.
De commandant mag mij ook bellen als hij twijfelt.
Vandaag kwam er bericht dat het ontslag van een burgermedewerker van defensie werd ingetrokken.
Deze medewerker had vele maanden geleden te horen gekregen dat hij bij het vinden van een interne en externe baan zou worden geholpen. Dat bleek niet waar te zijn en vervolgens viel er een ontslagbeschikking op de mat.
Na het opstarten van een procedure bij de rechtbank te Den Haag bleek dat defensie de burgerambtenaar vergeten was om aan te melden voor externe bemiddeling.
Nu is het ontslag ingetrokken en wordt hij alsnog meegenomen in het externe bemiddelingstraject.
Vele Nederlanders zien ze met afgrijzen tegemoet: de brieven van Intrum Justitia te Den Haag.
Op verzoek van een curator voerde ondergetekende de procedure tegen Intrum Justitia, die een vordering van Vodafone had gekocht (juridisch heet dat cessie) en deze wilde innen bij een onder curatele gestelde.
Het begint erop te lijken dat Montesquieu uit zijn eeuwigheids-slaap moet worden gehaald. Steeds vaker wordt er aan de wortel van de scheiding der machten gezaagd. Vrijheden van burgers die door de jaren heen met bloed en levens zijn bevochten, lijken met een simpele pennenstreek te worden afgeschaft. Alles uiteraard in de naam van het bestrijden van terrorisme.
Nu is het Verenigd Koninkrijk in de ban van een ‘gecreëerd monster’.
Het Lagerhuis in Engeland wil namelijk zonder rechterlijke tussenkomst alle telefoongesprekken en internet handelingen van Britse onderdanen kunnen controleren. De binnenlandse Veiligheidsdienst (MI5) en de veiligheidsdienst die zich met dataverkeer bezighoudt (GCHQ) moeten ‘live’ kunnen meekijken met e-mails, SMS en het bezoek van websites kunnen controleren.
De rekening komt daarbij bij de providers te liggen. Kennelijk heeft men goed naar de kruideniers mentaliteit van de Nederlandse overheid gekeken. Die heeft er ook een handje van om burgers en bedrijven tot onbezoldigde ambtenaren te maken en het niet meewerken daaraan gewoonweg strafbaar te stellen.
De Providers in Engeland moeten zelf de informatie gaan beheren en gereed houden voor de inlichtingendiensten. Uiteraard betaalt de eindgebruiker ook die rekening zoals u zult begrijpen.
Het is toch weer knap dat Europa altijd zijn eigen monsters weet te creëren. Waarbij in dit geval de beschermer van weleer, de kwaal van nu lijkt te zijn geworden. l’histoire se répète.
En Montesquieu draait zich in Parijs nog maar eens om in zijn graf.
De Haarlemse pompbediende Kris N. (19) en zijn vriend Jim Z. (19) uit Zandvoort zijn veroordeeld voor een nepoverval. N. kreeg een werkstraf van 180 uur en vier maanden voorwaardelijk, Z. 240 uur en een half jaar als stok achter de deur.
Kris N. bedacht de overval op zichzelf. Jim Z. speelde de overvaller op 2 juni 2011. Alles verliep volgens plan. De buit van 1145 euro deelden ze. Het geld werd in een paar dagen verbrast, onder meer op de kermis in Vijfhuizen. Het duo moet dit bedrag terugbetalen aan de pomphouder.
Kris N. stapte op 3 juni naar de politie om zijn slachtofferverhaal te doen, wat natuurlijk van a tot z gelogen was. Ook deze valse aangifte achtte de Haarlemse rechtbank bewezen. De pompbediende moet aan het korps 2425,50 euro overmaken. Dat is de rekening voor het vele, overbodige werk dat de agenten moesten verzetten.
Dat Jim Z. een hogere straf kreeg dan Kris N., had te maken met een poging tot zware mishandeling. Naast deze zaak, sloeg en schopte Jim Z. een man op 7 juli 2011 in de Kromme Elleboogsteeg in Haarlem.
De Haarlemse ‘Bonnie en Clyde’ hebben in een week tijd een spoor van ellende door het land getrokken, aldus de officier van justitie. Ze eiste celstraf tegen de mannelijke helft van het jonge duo.
Dubbele paspoorten zijn soms zo gemakkelijk. Totdat partijen uit elkaar gaan. Dan wordt het ineens erg juridisch. Tijd voor een specialist als advocaat mr. Peter Starink. Wat gebeurde er allemaal in deze scheiding?
In het kader van het verkrijgen van meer begrip voor wat militairen allemaal meemaken en de psychische gevolgen die ze daaraan kunnen overhouden, ben ik enige weken geleden begonnen met Defensie en militairen met PTSS, deel I. Daarin geef ik enkele voorbeelden uit de praktijk.
Ik merk nog op dat ik mij ook als oud militair genoodzaakt voel om de militairen met PTSS die ik juridisch bij sta, op deze wijze te steunen in hun vaak zeer eenzame strijd om erkenning, begrip en hulp. Aangezien een goed lezer precies weet over welke zaak het gaat, volgt hier deel II.
Onderstaand volgen wederom enkele willekeurige ervaringen:
“Een uitzending die veel indruk heeft gemaakt was de missie UNMEE in 2002. Het betrof de grensstreek c.q. het grensconflict tussen Ethiopië en Eritrea. Wij kwamen er ’s nachts aan, we moesten meteen voorverkennen en de loopgraven in, het was een hele gespannen sfeer, bij het minste of geringste werd er geschoten,het waren Eerste Wereldoorlog toestanden, echte loopgraven,veertig meter van elkaar af, je zag lichamen die gespietst waren, ze renden op elkaars loopgraven af tegen het machinegeweer in, net als toen”.
“Ze schoten met 30 mm kanonnen. Als je daardoor wordt geraakt spat je in tweeën, de lichamen drogen dan uit, de tanden komen bloot. Er lag een lijk, de mond open, in elke hand een handgranaat, de pen eruit maar de botten van de hand zaten nog om de granaat heen, de rest van het lichaam lag ergens anders. Het was kamikaze, er lagen wel honderd lichamen met twee handgranaten. De granaten konden nog exploderen, die botjes hielden het bij elkaar,we zagen een gier eraan pikken,we dachten nog, straks gaat hij sky-high.
En dan volgt er het bericht over de Amerikaanse sergeant Robert Bales, die zich niets meer kan herinneren van de moord op 16 mensen. Bezuinigen op de gezondheidszorg van deze groep militaire veteranen is (maatschappelijk) simpelweg onverantwoord!
