Reeds eerder schreef ik over deze zaak, die bij mij als oud-beroepsmilitair een gevoelige snaar raakt. Militairen met een psychische aandoening ‘gewoon’ als oud vuil ontslaan, dat hoort niet. Wat speelde hier ook al weer?

Het betreft hier de zaak van een officier die van hoger hand te horen kreeg dat hij de eer aan zichzelf moest houden en zelf ontslag moest vragen. Hij kreeg daarvoor 24 uur!

De militair functioneerde op enig moment niet meer, maar ploeterde als een goed militair betaamt, gewoon door. Er waren op de werkvloer al 7 mensen die zich ziek hadden gemeld, maar hij wilde de toko draaiende houden. Hij lichtte zijn commandant ook nog in dat hij het niet meer trok en bang was om fouten te gaan maken.

Toen het ook daadwerkelijk financieel fout ging, waste iedereen zijn handen in onschuld. De commandant (en de arts!), iedereen liet hem vallen en verweten hem enkel dat er fouten waren gemaakt en dat er aangifte bij de marechaussee werd gedaan. Dat hij er geestelijk en lichamelijk helemaal doorheen zat, werd simpelweg genegeerd. Kwam er iemand op het idee om te kijken hoe het persoonlijk met hem ging? Natuurlijk niet. Werd hij medisch (MGGZ) geholpen? Nee, want hij zou toch de dienst uit gaan.

De aangifte van defensie was inmiddels door tussenkomst van het OM-Arnhem de prullenbak ingegaan.

Hier zie je goed dat onbeperkte loyaliteit van militairen, – volstrekt – misplaatst kan zijn. Er is kennelijk geen tijd en geen ruimte meer voor enige bezinning hoe een militair tot zijn daden komt of is gekomen. De stekker gaat er gewoon uit. Degenen die zich overigens ziek hadden gemeld, zijn allemaal nog in dienst!

Het eerste ontslag werd door de rechtbank Den Haag vernietigd, daarmee was de man weer in dienst, maar hij werd wel gelijk geschorst. Van zijn collega’s vernam hij dat door de leiding werd aangegeven dat hij nooit meer terug zou komen. Vervolgens werd hij daadwerkelijk weer door defensie ontslagen en is dat ontslag door de rechtbank Den Haag – niet – vernietigd.

De rechtbank vond namelijk dat de militair niet kon bewijzen dat hij op het moment van ontslag psychisch niet doorhad wat er gebeurde. Omdat de militair inmiddels onder psychische behandeling stond en zijn (civiele) behandelaar vond dat het niet verstandig was om de zitting bij te wonen, was de militair niet bij de uiteindelijke zitting. Zijn vrouw trok het inmiddels ook niet meer en had ook hulp gezocht en was er dus eveneens niet meer bij.

Ter zitting waren enkel nog ondergetekende, de jurist van defensie en de rechter. Bizar was dat zowel de rechter als de jurist van defensie de zitting bijna ‘grappend’ afdeden. Zonder enig gevoel voor gêne of empathie. Met gekromde tenen en plaatsvervangende schaamte nam ik het maar waar.

Volgens defensie en de rechtbank mankeerde deze militair dus feitelijk niets, maar inmiddels wordt de man buiten defensie (wel) behandeld en is hij voor 80 % afgekeurd!!!

Inmiddels loopt het hoger beroep. Hopelijk is daar meer fatsoen te verwachten!

U bent gewaarschuwd en geïnformeerd!

De Defensieadvocaat